De drukte van de stad, de rust van het hofje

Als ik op een vroege zaterdagochtend over de Botermarkt fiets, op weg naar het hofje van Loo, is de reuring al daar. Ik manoeuvreer mezelf langs de Haarlemmers die druk zijn met hun wekelijkse bezigheden. Over de markt struinen, visje hier, kaasje daar, een goed geschuimde cappuccino bij espressobar Mogador en nog even in de rij bij Slagerij Mabrouk. Ik sla het gezellige tafereel gade, en fiets verder door de Barrevoetestraat, op zoek naar dat ‘oh schijnt, zo mooie hofje’.

Als ik aan mijn rechterhand een groot hek zie, met daarachter wat schattige Anton Pieck achtige huisjes, gok ik zomaar dat dit het Hofje van Loo moet zijn, gesticht in 1489. Ik parkeer mijn fiets tegen het hek, en zie daar een mede collega kunstenaar haar ezel al optuigen. Ik loop er naar binnen en voel de rust over me heen komen. Ik hoor de vogeltjes fluiten, de bijen zoemen en zie de vlindertjes fladderen.

Ik loop een rondje door het hofje en kies de voor mij meest interessante compositie uit en sla mijn klapstoeltje open. De eerste inkt vloeit over het papier en ik zuig mezelf op in het moment. De gietijzeren gieter, de geel-wit gestreepte marquisen en de opengeklapte houten deurtjes voor de ramen.  Uit een van de huisjes klinkt muziek, en bij een ander huisje hoor ik het pruttelen van de koffie. Een oudere dame toont haar interesse in mijn tekening. Hoe haar het bevalt om in het hofje van Loo te wonen? “Als je eenmaal in het hofje bent, ben je ver weg van de stad, ook al is die hier om de hoek. Dat maakt het wonen hier nu zo fijn.”

Een lege vulpen, twee wespensteken en een lichte zonnesteek verder, vind ik het wel weer mooi. Ik klap mijn stoeltje weer in, steek mijn sleutel in het slot en rij weer richting de drukte van de Botermarkt. Ik snap de bewoonster die ik net sprak helemaal. De drukte van de stad  en de rust van het hofje. Zo om de hoek.